Toen de elektrische fiets werd geïntroduceerd spraken we over een fiets met trapondersteuning, een elektrische Spartamet. Het doel was om mensen die niet meer zo goed mee konden komen een zetje in de rug te geven zodat ze toch deel konden nemen aan het (fiets) verkeer. Een zeer inclusieve gedachte. Hoe bijzonder heeft zich dit ontwikkeld. Momenteel is de gebruikersdoelgroep sterk verbreed en snellen deze verschillende doelgroepen je op het fietspad voorbij al dan niet getooid met fietshelm en fluorescerend vestje. Het doel is verschoven van “meekomen om samen ons doel te bereiken” naar “sneller en met minder energie het doel bereiken”.
Deze ontwikkeling zie ik ook in organisaties. Tijdens de Covid periode heeft een versnelling plaatsgevonden in technologische ontwikkelingen. We kunnen via allerlei platforms thuiswerken en op afstand vergaderen. Wat gestart is als een middel om ervoor te zorgen dat iedereen toch mee zou kunnen blijven doen is steeds meer een middel aan het worden om sneller en meer voor elkaar te krijgen in minder tijd.
Regelmatig zit ik in online vergaderingen waar deelnemers aan het einde van de vergadertijd afhaken omdat de volgende digitale vergadering al gestart is. Waar je eerst nog via de koffiemachine naar een andere vergaderruimte kon lopen, of in de auto of op de fiets kon stappen om bij de andere locatie te komen, plannen we nu steeds meer back to back vergaderingen.
Hoe ga je daar als organisatie mee om? Is dit een zegen (sneller en meer) of branden we onze medewerkers op omdat hun accu steeds leger wordt. Wat doe je als organisatie om tijd te creëren bij de medewerkers, tijd die nodig is om de accu op te laden?
(Of is dit een verantwoordelijkheid van de individuele medewerker?)
Benoît