Het was weer Prinsjesdag en in de zijlijn van dit evenement vinden er allerlei discussies plaats. Zoals die over de toekomst van onze zorg. Omdat Nederland verder vergrijst, omdat er daardoor een groter beroep gedaan wordt op de zorg, omdat de verhouding werkenden ouderen veranderd, omdat we moeten zorgen dat de zorg betaalbaar blijft moeten er dingen veranderen. Onder andere dat we steeds langer thuis moeten blijven wonen als ouderen. En dat moeten we dan als gemeenschap, zonder professionals, oplossen. Is dit een reëel toekomstbeeld?
De volgers van mijn blog weten inmiddels dat ik een huis in Frankrijk heb, in een dorp met, als iedereen er is, 75 inwoners. Mijn overbuurvrouw daar is Francoise, ze is diep in de 80. Francoise weet het allemaal niet meer zo goed, ze is dementerend en alleen. Ze heeft de wens uitgesproken om zo lang mogelijk in haar boerderij te blijven wonen. Elke ochtend komt de thuiszorg. De kinderen, die elders wonen, onderhouden het huis en de prachtige bloemen- en groentetuin. De bakker brengt haar drie keer in de week brood. Wij wandelen soms met haar naar het kerkhof, naar het graf van haar man.
Laatst was er dorpsfeest, in de tent kwamen 50 dorpsgenoten bij elkaar om te eten en naar het vuurwerk te kijken. De burgemeester haalde met haar auto Francoise op, ze werd aan tafel gezet tussen haar oude dorpsgenoten die ze nog herkende. Ze kletste en lachte honderduit. Toen ze na het eten en drie wijntjes moe werd is ze weer naar huis gebracht. De volgende morgen stond ze aan de deur, zei me goedemorgen en vroeg of ik nieuw in het dorp was. Ze herkende me niet meer.