Het is lang stil geweest in deze blog en niet zonder reden.
Vanaf september 2023 kreeg ik klachten, onderzoeken, advies om het rustig aan te doen en wachttijden. Uiteindelijk resulteerde dit begin februari in een openhartoperatie. Ik ben er nog, alles is goed gegaan, gelukkig.
In november van dat jaar hadden mijn broer en ik een wandelvakantie in Exmoor geboekt. Deze zou half mei plaatsvinden. De tweede dag na de operatie kreeg ik bezoek aan bed van de hartchirurg én de fysiotherapeut. Aan beide stelde ik de vraag: “moet ik de reis annuleren of ga ik dat halen”. “Dat zou moeten lukken” was het antwoord en na overleg met mijn broer hebben we de reis niet geannuleerd.
Half mei was het zover. We gingen naar Exmoor en hebben 5 dagen gewandeld in een prachtige omgeving. 100 kilometer in 5 dagen op geaccidenteerd terrein gewandeld. Het was soms zwaar maar mijn lichaam en ik hebben het gered.
Wat heb ik gezien en geleerd van afgelopen half jaar.
Het was fijn om na de operatie een doel te hebben en om hier (letterlijk) stapje voor stapje naar toe te werken.
Ik heb ongelooflijk veel respect gekregen voor mensen die revalideren. Om door de pijn en beperking heen in beweging te blijven.
Ik heb ook heel veel begrip gekregen voor als dat niet lukt, in beweging te blijven of te komen. Het vergt veel, doet vaak pijn en maakt verdrietig of wanhopig.
Hoe belangrijk het is om een netwerk om je heen te hebben van mensen die je helpen, stimuleren en er gewoon zijn.
En als laatste wil ik noemen dat ik gezien heb hoe belangrijk het is om communicatief vaardig en weerbaar te zijn. Ik begrijp nu meer dan voor mijn operatie hoe kwetsbaar patiënten, cliënten, burgers in een afhankelijke situatie zijn en hoe vaardig je moet zijn om je staande te houden.
Kommentare