We waren in Gent. We moesten vlakbij iets ophalen en omdat we er nog nooit geweest waren, dan maar 1 nachtje Airbnb. Het was hoe zo’n uitstapje gaat, museum, terrasje, lekker eten en voor het naar bed gaan een paar pilsjes. Leuke stad, Gent. S ’morgens een brocante markt, een boekenmarkt, lunchen en veel lopen. Voor vertrek nog iets drinken op een terras, het was inmiddels half 3.
Aan het tafeltje naast ons zat een groepje jongeren, generatie Y of Z, vier jongens en een meisje. Ze waren nog, of al, onder de invloed van alcohol of iets anders waar ze blij van werden. We kwamen aan de praat, ze waren nóg wakker. Ze hadden een heel leuk feest gehad zeiden ze bijna verontschuldigend en waren even blijven hangen. “Wat leuk!” reageerden wij, “zo waren wij ook” en er ontspon zich een leuk gesprek. Over hoe anders het was in onze tijd, zonder digitale wereld. Dat als je toen uitging je wel zag wie je tegenkwam. De jongen tegenover ons reflecteerde hierop. Dat hij wel veel (digitale) vrienden had maar hij zich afvroeg wie hem echt kende. Dat hij vriendinnen had die de druk voelden om zich mooi voor te doen op de socials. Dat zijn generatie moeite had om te zijn wie ze echt waren, met alle onzekerheden en twijfel. En dat ze veel zorgen hadden over de toekomst.
Ik realiseerde me dat dit gesprek illustreerde wat je leest over deze generatie. Ik zie ze steeds vaker in mijn coachpraktijk. Of zij dit het niet weten en maar geen start weten te maken in hun lerende of werkende leven. Of zij die een vliegende start gemaakt hebben, nu succesvol dreigen te worden en zich afvragen “is dit alles”, “wil ik dit wel”. En hoewel ik het heel inspirerend vind om deze jonge mensen te coachen vind ik het ook verontrustend dat ze zo jong al met deze vragen rondlopen.
Benoît