Mijn oom Subhi is een tijdje geleden overleden. De man van mijn overleden tante, de zus van mijn vader. Mijn oom Subhi was geboren in Libanon. In de jaren 50 of 60 ging hij, zoals veel Libanezen, studeren in het buitenland. Hij kwam aan de Technische Universiteit in Aken terecht. Mijn tante werkte in een winkel in Aken en zo leerden ze elkaar kennen. Er zijn prachtige beelden van hun huwelijk. Twee culturen in de woonkamer van mijn opa en oma in Maastricht, op Sint-Pieter.
Als kind had ik geen idee en interesseerde het me niet waar mijn oom vandaan kwam. Hij was superaardig en grappig. Hij sprak een mengeling van Duits en Maastrichts en we verstonden elkaar. Zijn afkomst was geen gespreksonderwerk of probleem en pas in mijn pubertijd werd ik mij bewust van zijn andere afkomst. Zonder oordeel, hij was gewoon mijn geliefde oom.
Nu hij is overleden realiseer ik me hoe bijzonder dat was. Zeker in de context van de huidige, gepolariseerde, tijd. Ik realiseer me opnieuw dat je als kind geen oordeel hebt; je bent er gewoon en je omgeving is daar een onderdeel van. Kinderen leren oordelen van hun ouders, van school, van religie, van sociale omgevingen. Ik ben blij dat ik deze oordeel-loze les heb mogen leren in mijn familie.
De laatste jaren hadden mijn oom Subhi en ik niet veel contact. We kwamen elkaar tegen op feestjes en steeds meer bij uitvaarten. Soms kwamen we elkaar tegen in de stad, tijdens een festiviteit. We dronken enkele drankjes, spraken bij over onze gezondheid, de kinderen en kleinkinderen. Ik in het Maastrichts, hij in zijn Maastricht-Duits en we begrepen elkaar. Ik zal zijn hartelijke lach en oprechte interesse missen.
Benoît