Wat een bijzonder einde van het jaar. Weer terug in een lockdown. “Ik ben er wel helemaal klaar mee!” appte mijn dochter mij na de persconferentie. Klopt, en toch ga ik door: Alle losse eindjes voor mijn vakantie afhechten. De eindejaarsgesprekken afronden. Een nieuwe coachee die een afspraak wil te woord staan. Wat verwaarloosde mails beantwoorden. Een laatste factuur verzenden. De administratie op orde brengen. Het thuiskantoor opruimen.
Maar ook “het echte leven” gaat door. Ik hoorde uit mijn directe omgeving berichten van twee onverwachte overlijdens. Ik kreeg een geboortekaart van een bijzondere relatie. Het vroor onverwacht vannacht dus enkele tuinplanten moesten naar de schuur. Gisterenavond wandelde ik met de hond een extra rondje om de kerstkaarten te posten. (mijn vrouw en ik zijn nog van de analoge kerstkaarten)
En zo sukkel ik naar het einde van het jaar en vraag me af of ik nu moet terugkijken of vooruitkijken. Terugkijken naar wat er allemaal wel gelukt is afgelopen jaar en welke mooie ervaringen en ontmoetingen we hebben gehad. Met het risico dat je ook kijkt naar wat allemaal niet kon (best veel). Of vooruitkijken naar het lonkend perspectief. Dat weer alles mag en kan. Dat mijn sociale leven hersteld is. Dat ik weer, in een menigte, op straat sta te spelen met mijn band. Maar dat maakt wellicht weer weemoedig.
Zoals jullie weten ben ik van het creëren van mijn eigen leven, denken in mogelijkheden. Ik heb dus voor maart 2022, rond carnaval, een huisje in Frankrijk geboekt voor het geval dat die dit jaar weer niet doorgaat. Én ik heb een “gratis annuleren optie” genomen voor het geval dat het toch doorgaat!
Een Gelukkig 2022 allemaal.
Benoît