De laatste dagen lees ik veel: “Vrouwen krijgen gemiddeld nog altijd minder betaald dan mannen”. Als witte, oudere, grijze m
an schaam ik me dan altijd een beetje. Waarom lukt het ons nog steeds niet om dit soort kloven te overbruggen. Mannen onderhandelen beter wordt dan vaker als reden opgegeven en daarmee leggen we de verantwoordelijkheid bij “het slachtoffer” of “de achtergestelde”. Victum blaming!
Toch is het voor iedereen goed om te kijken naar je eigen onderhandelingsvaardigheden, of een betere term vind ik je vaardigheden voor “communicatieve zelfsturing”. Natuurlijk ontkom je er niet aan dat er vanuit een of ander perspectief naar je gekeken wordt, dat ligt buiten je. Man/vrouw, wit/zwart, Nederlands/buitenlands, junior/senior. Maar promotie of salarisverhoging heeft ook vaak te maken met de onderhandelingsvaardigheden van een medewerker en niet met de kwaliteiten. Salaris, verlof, studiefaciliteiten, taakinvulling, carrièreplanning, allemaal onderwerpen die een hoge mate van communicatieve zelfsturing vergen van medewerkers.
Ook is het als organisatie belangrijk om te kijken of je een visie hebt op het gebied van beloning. Vanuit welk perspectief kijk jij naar je medewerkers? Wat zijn criteria waarop mensen worden ingeschaald? Welk groeiperspectief heb je te bieden? Hoe objectief ben je in je beoordeling? En waar staat beschreven wat je van een medewerker verwacht als organisatie?
Ik ga binnenkort weer eindejaarsgesprekken voeren. Ik hoop dat in mijn format voldoende prikkeling zit voor mijn medewerkers om op te komen voor zichzelf. Ik zal de gesprekken zo objectief mogelijk ingaan met een ontspannen, open en nieuwsgierige houding. En ik ga eens onderzoeken hoe het bij ons gesteld is met de loonkloof.